Paris değişir, değişmez bendeki acılar.

Ve dalgın Carrousel semtinden geçerken,
Baktım, eski Paris yok (yazık! Bir kentin şekli
Daha çabuk değişiyor ölümün kalbinden);
Canlanıyor zihnimde eski kent: barakalar,
Sirkler, sirk çadırları, ağaçlar ve bataklıklar
Sularıyla yeşermiş o küme küme otlar,
Eski eşyalar, bitpazarı karmakarışık...
(...)
Paris değişir! değişmez bendeki acılar,
Ve her şey, her zaman o eski haliyle kalır:
Yeni saraylar, eski mahalleler, yapılar...
Sevgili anılarım kayalardan da ağır.


(Baudelaire, Kötülük Çiçekleri'nden. Çev. Erdoğan Alkan)