Çilekeşlik efsanesine yüz vermemek.

Chomsky Entelektüellerin Sorumluluğu'nda "orta yolda bir sürü seçenek" olduğundan bahsediyor:

"Ve hepimiz belli seçimlerde bulunduk. Hiçbirimiz Tanrı değiliz, en azından ben değilim. Evimi ve arabamı vermedim, bir kulübede yaşamıyorum. Günde 24 saatimi insan ırkı için çalışarak ya da bunun gibi bir şey için geçirmiyorum. [...] Enerji ve etkinliğimin büyük bir bölümünü bilimsel çalışma gibi yalnızca hoşlandığım şeylere harcıyorum. Bunu seviyorum. Zevk için yapıyorum. [...] Çünkü eğer tatminkar bir hayatınız yoksa politik bir aktivist olamazsınız. Gerçekten Tanrı olan insanlar da vardır belki. Ancak varsa bile ben duymadım" (35-36)

Bir zamanlar arkadaşlarımı kendilerine inandıkları şeye tamamen bırakmadıkları için suçladığımı hatırlıyorum. İkili hayatı, yani hem düzen içinde yol alıp hem onun karşıtı politik bir konum iddiasında olmayı samimiyetsizlik ve hatta "artizlik" olarak algılayıp bunu suratlarına haykırdığımı biliyorum.

Ama işte epik olmanın, peygamberlik talep etmenin, 1 ya da 0 ahlakının totaliterlik potansiyelini görmek lazım. Diğerlerinin hayatına hiç yüz vermeyen, kendine kapanan, arzulardan soyunan çilekeşin azizlik arayışındaki kibrin farkına varmak lazım.

Bırakalım adam hem bankada çalışsın hem sol partide politika yapsın. Bıkmadan usanmadan konuşmaya, müzakere etmeye devam edelim. Ara alanlara saygı duymayı öğrenelim.

(Bir önceki yazıdaki Chomsky alıntısıyla çelişki mi var burada? Sanmıyorum. Ara alan diyorum. Hem kravata teslimiyetin ve hem de epik körlüğün ötesini ve arasını aramalı.)


(Noam Chomsky. Entelektüllerin Sorumluluğu. Çev. Nuri Ersoy. bgst yayınları)