Gazetemde yazarım, keyfime bakarım.

Melih Aşık'ın Milliyet'teki son yazısı beni bir kez daha gazetecilerden nefret ettirdi. Melih Bey, Ermenilerden özür dileyen aydınlar hakkında atıp tutmuş. Aydın öyle olmazmış da, böyle olurmuş da, bunlar naylon aydınımış da, dattara dattara da...

Açık açık bunlar satılmış diyor, kendi çıkarlarının peşinde diyor, dışarıdan bunları güdüyorlar diyor. Yığınla kötü niyet suçlaması yani.

Elbette Melih Bey ya da bir başkası yapılan şeye katılmayabilir, doğru bulmayabilir, yapanların yanlış yaptığını savunabilir. Kendi tezini anlatıp, karşı tarafınkini sakin bir şekilde çürütmeye çalışabilir. Bütün bunları hakaret etmeden yapabilir. Ama bunu seçmiyor. Ortada tartışma gerektiren bir durum yok ki! Bunlar satılmış diyip çıkılıyor pek güzel işte! E tabii şimdi tribünler Melih Bey'i üçlüye çağıracak. Yığınla tezahürat, omuzda stad turu falan. Yürü üstad kim tutar seni be!

Bu bir kültür esasında. Melih Aşık'ın tavrı işte diyaloğun önünü kapatan, insanları konuşmaktan çok yaftalamaya düşmanlaştırmaya yönelten bu kültürün ürünü. Memlekette gazeteciliğin kılcal damarlarına kadar sinmiş bir hal bu.

Mesela Ahmet Hakan çok iyi başardı bu halden nemalanmayı. Ne güzel efendi bir sunucuydu, ama o da üçlüyle çağrılmak, kalın bileğini milyonlara göstermek istiyordu. Her yazısı bir başka skandal, bir başka patırtı hamlesi oldu. Sonucun ne olduğunu memleketçe görüyoruz:Tribünler onu sırtında taşıyor.

Bir başka örnek Taraf'ta yazan Rasim Ozan Kütahyalı. Deniz Gezmiş'in solcu olmadığını, tam tersine İttihatçılığın varisi olduğunu söyleyen birkaç iddialı yazı yazdı önce. E tabii ses geldi. Sonra, hooop köşe yazarı oldu. Şimdi her yazısında esip gürlüyor.

Mesele iddia ettiklerinin yanlışlığı ya da doğruluğu değil. İddia ettiğini keserek biçerek, abartarak, karşı tarafın iddiasını karikatürleştirerek söylemesi. Ve tabii daha korkuncu böyle yaptığı için ödüllendirilmesi.

Zira gördük ki Kütahyalı'nın bu iddiaları, Doğan Gürpınar adlı bir akademisyenin çalışmasından çalıntı imiş. Gürpınar bunu Taraf'ta yazdı. Kanıtlarıyla intihal (akademik hırsızlık) olduğunu gösterdi. Kimse ses çıkarmadı, tam tersine Kütahyalı gazetede işe alındı! Kimin umrunda tabii ki hırsızlık? Kütahyalı sansasyonel olmaya yatkındı, saldırmaktan korkmayan bir umursamazlıkla doluydu. Yani işe yarardı.

Nietzsche, Ecco Homo'da "gazete okurları"ndan bahsediyordu nefretle. Haklılık payı yok mu bu nefrette? Zira galiba gazetenin, gazete okurluğunun doğasında olan bir şey yaratıyor bu adamları. Sonuçta o gün tüketilen bir şeyden bahsediyoruz. Zaten ağır bir şey olsa sindirmeye vakit olmayacak. Onun için ne kadar çabuk, ne kadar hızlı, ne kadar sert olsa o kadar iyi. (Nuri Alço'nun viskisi gibi!). İnsanlar bunu seviyor, işte burda saydığım yazarlar gibi "cesur yürekler" de bu istenen şeyi arz ediyor.

Nerelere gidelim, nasıl edelim a dostlar? Kolay yargılar hatta yargısız infazlar dünyasında elbette İsrail Gazze'yi bombalaya devam edecek, elbette Amerika daha nice Iraklara girecek, elbette daha nice millet toprağından kovulacak.

Zira patırtı esnafını üçlüye çağırmaya bayılıyoruz.