Ama sorun bundan ibaret değil. Sorun çok daha derinde. Bir yargı bombardımanı altındayız, herkes konuşuyor, herkes her mecrada her ortamda hiç durmadan depremden siyasi konum üretmeye çalışıyor. Ben çok bunaldım.
Feysbuk ağzına kadar doluydu, pek çok okumuş-okuyan Kürt arkadaş Türkiye'den şikâyet ettiler. Çoğu İgilizce yaptı bunu. Kürtlerin linçinden, Türklerin Ermenilerden boşalttıkları yerde şimdi Kürtleri katletmek istediklerinden falan bahsettiler. Sonra birileri yardım etmeye çalışan askere ateş açıldığını yazdı öfkeyle. Sonra polisler Kürt vatandaşlara saldırdı dediler, kimi yağmayı durdurmak için sahip çıktı buna kimi polise saydı sövdü.
Daha böyle binlercesi vardı, hâlâ da var. Herkes bir şeyler kusuyor, herkes laf çarpıyor, herkes birilerinden şikâyet ediyor, en beteri herkes kolayca genelliyor. Ne yorulmaz bir ülke burası, nasıl seviliyor patırtı, konuşmak ne kadar zor burada. Oysa pek çok insan gerçekten yardım etmek istiyor, gerçekten muhabbetle el uzatmak istiyor, gani gönüllü insan az değil hepsi yaraya merhem olmak istiyor.
Sessizlik lazım acıyı duymak için, vakar lazım. Yargıyı, siyaseti sonraya bırakmak lazım. Bilinç ya da bilinçaltı kendini söylemek için araç bulma derdinde tamam, anladım, ama bazı şeyleri araç kılmaktan kaçınmanın güzel olduğunu yeniden hissetmek lazım. Şu çok paylaşılan foto kalsın, diğerleri dağılsın artık.
3 yorum:
evet, bu fotoğraf kalsın hep, bir de bugün çok bahsedilen, bir kolinin içinde depremzedelerden birine giden bir mont ve içinden çıkan not... sonrasında karşılığında gelen o muhteşem mesaj,
"bir gün sen düşersen, ben de seni kaldıracağım"
biraz daha toparlandı sanki ortam ama, di mi aglea? ilk günlerdeki gürültü yerini daha efendi daha muhlis bir hisse bıraktı. öyleyse iyi.
depremzedelerdeki ilk günlerin dehşeti, şok durumu, sonra şu meşhur "yetkililerin" felakete uğrayanlardan daha büyük paniği sakinleşti sanki, evet daha efendi sanki.
Yorum Gönder