1 Ocak 2009 Perşembe

TRT Şeş!

İnternet üzerinden Trt 6'nın açılış programını seyrediyorum. Hiç beklemediğim bir etki yaptı bende, duygudan duyguya savruluyorum!

Ön tarafa bir sürü bakan dizilmiş. Güle oynaya alkış tutuyorlar sahnedeki sanatçılara. Yüzlerinde samimi bir mutluluk var galiba. Ne acayip iş bu! Rüya mı kardeşim, biri dürtüp uyandırsın lütfen. Kafam karışıyor iyice. Ne desem bilmiyorum.

Onlara baktıkça kâh gözlerim doluyor kâh öfkeye boğuluyorum.

Tüm çocukluk maceram hepimiz gibi ağzına kadar "Kürt meselesi" denen ürkütücü tecrübeyle dolu. Bu meselenin yarattığı şiddetle, öfkeyle, kinle değil sadece; çarpıtılmış bir tarih, çarpıtılmış bir toplum algısıyla da. Yıllarca körlük telkin edilmedi mi benim güzel memleketimde? Ortada sorun yok, farklılık yok, sadece terör var diye ezberlememiz; bu ezbere uymayanların yok edilmesinin, başının ezilmesinin mubah olduğunu kabul etmemiz istenmedi mi? (İstemek pek zayıf kalıyor burada ya, neyse..) Bunun sonunda geldiğimiz noktada giderek ırkçılığa dönüşen, içtiğimiz suyu yediğimiz ekmeği zehirleyen bir halin aktörleri değil miyiz şimdi?

Peki ne o zaman bu türküler, nerden çıktı bu şiirler, kim doğurdu bunları okuyanları? Meğer böyle olabiliyordu, meğer varacağımız yer buydu bu kadar şiddet bu kadar baskı bu kadar yok sayma ne içindi? Neyi başardık bu kadar ölümle, kime faydası oldu bunca karanlık yılın? Yirmi beş sene önce bu memlekette bir Kürtçe televizyon olsa daha mı kötü olacaktı her şey bugünden?

İnsanoğlu çok zaman şu basit hayatı karmaşıklaştırıyor, yetmiyor ustalıkla korkunçlaştırıyor. Mahzenlerle, mahpushanelerle dolu küçücük hayatlarımız. Adamın anadili bu işte, ilk ninnisini bu dilde söylemiş, anasıyla bu dilde söyleşmiş; şimdi kalkıp buna "bilinmeyen dil" demek hangi vicdana sığar, nasıl meşrulaştırılır?

En az memleketi kadar şizofren o büyük şairin anasının uyuşmuş ayağına dediğini bu memleketin kendi uyuşmuş vicdanına söylemesi gerekmiyor mu artık:

Kalk düğüne gidelim.

2 yorum:

Smart Learning Hub dedi ki...

harika bir yorum, bundan 10 sene once bana bile sorsalar Trt Ses mi hoop ne oluyoruz derdim herhalde. iste oyle bir sartlanmislik kazinmisti benligimize. Ama iste su akar yolunu bulur misali bugun yasanilanlar bana gelecege dair cok daha guzel umutlar besleme gayreti veriyor. kaleminize saglik.

Mehmet Hayri Zan dedi ki...

teşekkür ederim :)

evet su akıp yolunu buluyor da bu kadar ocağı söndürmeden bulsa keşke.